ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﺧﻨﺪﻩ ﻯ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﻪ ﻟﺐ ﻣﻮﻻ ﻧﯿﺴﺖ....
ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭﻟﻰ ﻫﯿﭻ ﮐﺴﻰ ﺯﻫﺮﺍ ﻧﯿﺴﺖ....
ﻗﻄﺮﻩ ﻯ ﺍﺷﮏ ﻋﻠﻰ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻪ ﭼﺎﻩ ﺭﺳﯿﺪ....
ﭼﺎﻩ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﺴﻰ ﻫﻤﭽﻮ ﻋﻠﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺖ....

جا مانده ایم و شرح دل ما خجالت است
زائر شدن، پیاده یقینا سعادت است

ویزا، بلیط، کرب و بلا مال خوب هاست
سهم چو من پیامکِ ((هستم به یادت)) است

یک اربعین غزل، به امید عنایتی
این بغض من اگر چه خودش هم عنایت است

ان.شاءالله.اربعین.همگی.کربلا

آقا شنیدم میکشی بر سر عبا را
وقتی که قصد رد شدن از شهر، داری


وضع حجاب شهر ما خیلی خراب است
خسته شدم از این همه بی بند وباری

شکرُ لِلَّه رهبری دارم که یار مذهب است

بهر ما سيدعلي چون ماه و اختر درشب است

گور خود را کنده ای وهابی ساکن به شام

رهبر ایران مرید عمه جانش زینب است....

ویــــــــــــــزای کــــدام کــــــــشـور

ایــــن هــــمــه

الــــتـــــــماس دعـــــــــــا و تــوســـــــل

پــــشــت ســــرش اســــت ؟


عــــــــــراق را »» قـــــــــــبله گــــاه «« کـــرده

ایـن کربـــــــــــــــــــــــــلایــت . . . . .

امام علی علیه السلام :

هیچ بنده ای حقیقت ایمان را نمی یابد مگر آنکه دروغگویی را ترک کند.
خواه جدی باشد یا شوخی.

سفینه البحار ، ج 2، ص 473

خواهرم میدانی شیرینی چادر در چیست؟

اینکه تو
لباس سربازی
حجت ابن الحسن
را بر تن میکنی،
این که مولا با دیدنت لبخند رضایت بر لب هایش می آید
و
تو دو گوهر گرانبهای خویش
را که "حیا و عفتت"
میباشد را حفظ میکنی.

*آیا اگر از گناه اجتناب کنیم و منتظر واقعی باشیم، امام زمان(عج) به ما سر می‌زند؟

قطعا گناه کردن، مهم‌ترین علت محرومیت از عنایات امام زمان(عج) است، امام مهدی (عج) نیز در توقیع شریفشان به شیخ مفید می‌فرماید: «ما را از ایشان(شیعیان) چیزی محبوس نکرده است، مگر گناهان و خطاهایی که از ایشان به ما می‌رسد و ما آن را ناخوش می‌داریم و از ایشان نمی‌پسندیم».

آیت‌آلله بهجت نیز بیان فرموده‌اند: اگر بفرمایید چرا به آن حضرت دسترس نداریم، جواب شما این است که چرا به انجام واجبات و ترک محرمات ملتزم نیستند؟ او به همین از ما راضی است؛ زیرا «اورع الناس من تورّع عن المحرمات»؛ پرهیزکارترین مردم کسی است که از کارهای حرام بپرهیزد، ترک واجبات و ارتکاب محرمات، حجاب و نقاب دیدار ما از آن حضرت است.

بنابراین اگر ما از گناه اجتناب کنیم و

*آیا دیدن امام زمان(عج) دارای شرایط خاصی است و نصیب هر کسی می‌شود؟ و آیا ندیدن آن حضرت مصلحتی دارد؟

دیدن امام زمان(عج) در عصر غیبت کبری امکان داشته و اگر کسی توفیق یابد، سعادت بزرگی نصیبش شده است، اما همه سعادت این نیست که انسان شبانه‌روز تلاش کند و خواهان دیدن امام باشد، البته دیدن حضرت سبب نمی‌شود که انسان گناه نکند؛ زیرا برخی انسان‌های معاصر دیگر امامان(ع) با وجد دیدن امام معصوم باز هم گناه می‌کردند و حتی گاهی با آنها مخالفت می‌کردند.

دیدن حضرت تأیید بر کردار درست انسان نیست؛ اگر چه نصیب هر کس نمی‌شود، ندیدن حضرت هم دلیل بر خرابی اعمال نیست، بسیاری از بزرگان، علما و مجتهدان، امام زمان(عج) را ندیدند، ولی چه بسا افرادی که مسلمان هم نبودند، ولی چون به مقام اضطرار رسیدند، حضرت از آنها دست‌گیری کرده و از این جهت امام را دیده باشند.

مهم این است که اگر ما او را نبینیم، او ما را می‌بیند و همین اعتقاد برای ترک گناه کافی است.

*چرا افراد هنگام ملاقات امام را نمی‌شناسند؟

زیرا غیبت که به معنای ناشناس بودن حضرت است، اقتضا می‌کند که دیگران حضرت را نشناسند، پس نشناختن حضرت در چنین ملاقات‌هایی طبق قانون غیبت بوده و دلیل نمی‌خواهد؛ زیرا ایشان در حال غیبت‌اند و نباید غیبت و ناشناس بودن، به ظهور و شناسایی تبدیل شود.

در عین حال با اینکه در زمان غیبت به دلایلی که موجب غیبت شده، امام مهدی(عج) باید از دیده‌ها مخفی باشند، ممکن است کسانی که مشکل بزرگی دارند یا به مقامات معنوی عالی دست یافته‌اند، به محضر آن حضرت شرف‌یاب شوند.

*رؤیت حضرت به چند طریق امکان دارد و تشخیص صدق و کذب آن چگونه است؟

رؤیت حضرت در عصر غیبت کبرا به سه صورت ممکعن است:

الف) در عالم خواب؛

ب) در حال مکاشفه؛

ج) در حال بیداری.

که در حال بیداری از نظر کیفیت و نحوه دیدار سه گونه دارد: