طول عمر امام زمان (عج) در حقیقت یکی از همان "کن فیکون " هایی است که خداوند عزوجل در قرآن فرموده است. راز این طول عمر از 4 منظرثابت می شود به نوعی که حتی علمای ادیان دیگر هم وارد بحث می شوند.

طول عمر امام زمان (عج) یکی از مسائلی است که ذهن هر انسانی را درگیر سوالات متعدد می سازد. در این رابطه علما و متخصصان دلایلی را مطرح می کنند که دال بر اثبات این طول عمر است.

بنا به گزارش آکاایران : لطفا در مورد غیبت امام زمان توضیح دهید که چگونه یک فرد میتواند به این مدت عمر کرده و غایب باشد؟ آیا امام زمان مثل ما جسم دارد و دارد مخفیانه و دور از دیده ها زندگی میکند؟ یا ما او را نمیبینیم ولی او در میان ماست و همه ما را میبیند.(غیبیت متافیزیکی)

مقصود این است که حاضرند و در بین مردمند دارای جسمند با مردمند لیکن مردم ایشان را نمی شناسند مانند هزاران غریبه ای که نمی شناسیم. اما در مورد عمر طولانی: یک پاسخ اجمالی این است که هر مسلمانی اعتقاد دارد که خداوند اگر بخواهد کاری را انجام دهد، قدرت آن را دارد و کافی است اراده ی الهی به امری تعلق گیرد تا آن کار انجام شود. در قرآن کریم می خوانیم که اگر خدا بخواهد امری ایجاد شود، به او می گوید باش، پس به وجود می آید:" کن فیکون" پس هیچ عجیب نیست که خداوند بخواهد حجتش را زنده نگه دارد و این کار را انجام دهد.

برخی از دلایل مهم اثبات «طول عمر» حضرت مهدی، به شرح زیر است :

نگاه کردن به نامحرم حتی از روی تصویر از نظر اغلب مراجع دینی حکمی مشابه دارد.پاسخ مراجع تقلید را در مورد سوالاتی از این قبیل در ادامه می خوانید.

سوال : آیا نگاه بدون لذت و مفسده، به عکس زن مسلمانی که آرایش غلیظ کرده، ولی حجاب اسلامی را کاملاً رعایت کرده است، حرام است؟

بر فرض سوال، اگر مرد صاحب عکس را نمی شناسد، اشکال ندارد، البته برخی از فقها (آیة الله العظمی صافی گلپایگانی) به این جهت که نگاه به این گونه تصاویر، معمولاً انسان را در معرض گناه قرار خواهد داد، اجتناب از چنین نگاهی را توصیه نموده اند.

پاسخ مراجع عظام تقلید نسبت به این سوال، چنین است:

حضرت آیة الله العظمی مکارم شیرازی (مد ظله العالی): 

در صورتی که صاحب عکس را بشناسد جایز نیست، و اگر آن را نشناسد و منشأ فسادی نگردد جایز است.

حضرت آیة الله العظمی خامنه ای (مد ظله العالی): 

اگر صاحب عکس را نشناسد اشکال ندارد.

حضرت آیة الله العظمی صافی گلپایگانی (مد ظله العالی): 

چون معرض افتادن به فساد است باید اجتناب شود.

حضرت آیة الله العظمی سیستانی (مد ظله العالی):

اشکال ندارد.

سوال : آیا نگاه کردن اتفاقی به زنی که حجاب خود را رعایت نکرده حرام است؟

باز هم اول مهر آمده بود

و معلم آرام

اسم ها را می خواند.

اصغر پورحسین!

پاسخ آمد: حاضر.

قاسم هاشمیان!

پاسخ آمد: حاضر.

اکبر لیلا زاد...

پاسخش را کسی از جمع نداد.

بار دیگر هم خواند:

اکبر لیلازاد!

پاسخش را کسی از جمع نداد

همه ساکت بودیم

جای او اینجا بود

اینک اما، تنها

یک سبد لاله ی سرخ

در کنار ما بود

لحظه ای بود، معلم سبد گل را دید

شانه هایش لرزید

همه ساکت بودیم

ناگهان در دل خود زمزمه ای حس کردیم

گل فریاد شکفت!

همه پاسخ دادیم:

حاضر، ما همه اکبر لیلا زادیم

منبعhttp://motahar-4689.blogfa.com/?p=2

بـِسـم ِ ربـــــِّـ الشــُّـهـداءِ و الصِّـدیقیــن

فراموش نکنیم که در جنگ با آمریکا هستیم و ما متکی به خدا هستیم و با اتکال به خدا از هیچ ابرقدرتی ترسی نداریم.

سردار شهید محسن دین شعاری

فرمانده گردان تخریب لشکر ۲۷ محمد رسول الله (ص)

تولد : ۱۳۳۸/۱/۵ - تهران

شهادت : ۱۳۶۶/۵/۱۵ - سردشت (مصادف با عید قربان)

آرامگاه : تهران،گلزار شهدای بهشت زهرا

شادی ارواح طیبه شهدا به خصوص شهید صلوات

الـلَّـهــُمَّ صــَلِّ عَـلَـى مُـحَمَــّـدٍ و آلِ مُـحَـمــَّدٍ و عَـجِّـلْ فَرَجَــهم

ﺣﻀﺮﺕ آﺩﻡ ﻭﻗﺘﯽ که ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯿﺮﻓﺖ:

ﺧﺪﺍ بهش ﮔﻔﺖ: ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﻢ ﺁﺩﻡ ، ﺑﺎ ﺗﻮ ﺭﺍﺯﯼ ﺩﺍﺭﻡ ...

ﺍﻧﺪﮐﯽ ﭘﯿﺸﺘﺮ ﺁﯼ ....

ﺁﺩﻡ ﺁﺭﺍم و ﻧﺠﯿﺐ ﺁﻣﺪ ﭘﯿﺶ !!!...

ﺯﯾﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﯿﻨﮕﺮﯾﺴﺖ ..

ﻣﺤﻮ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﻢ ﺁﻟﻮﺩ ﺧﺪﺍ ، ﺩﻝ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮔﺮﯾﺴﺖ !!...

ﮔﻔﺖ: ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﻢ ﺁﺩﻡ ، ﻗﻄﺮﻩ ﺍﯼ ﺍﺷﮏ ﺯﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﮑﯿﺪ ...

ﯾﺎﺩﻣﻦ ﺑﺎﺵ ﮐﻪ ﺑﺲ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ... ﺑﻐﺾ ﺁﺩﻡ ﺗﺮﮐﯿﺪ ... 

ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﻟﺮﺯﯾﺪ ...

ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮔﻔﺖ: ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﮔﻞ ﻫﺎﯼ ﺑﻬﺸﺖ ... 

ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﻋﺮﺵ ... 

ﻧﻪ ... ﻧﻪ ... ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ

ﺗﻨﻬﺎﯾﯿﺖ ﺍﯼ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻦ ، ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ !!!....

ﺁﺩﻡ ﮐﻮﻟﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ....

ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﺳﺨﺖ ﻗﺪﻡ ﺑﺮﻣﯿﺪﺍﺷﺖ .. ﺭﺍﻫﯽ ﻇﻠﻤﺖ ﭘﺮﺷﻮﺭ ﺯﻣﯿﻦ ....

ﺯﯾﺮ ﻟﺒﻬﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﺯ ﺷﻨﯿﺪ ... ﻧﺎﺯﻧﯿﻨﻢ ﺁﺩﻡ ....

ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﻦ .... 

ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﮔﻠﻬﺎﯼ ﺑﻬﺸﺖ .... ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯾﮏ ﺩﺍﻧﻪ ﯼ ﮔﻨﺪﻡ....

ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﯾﺎﺩﻡ ﺑﺎﺵ ...

چه بخواهم چه نخواهم، شهدا می بینند

گاه در حال گناهم، شهدا می بینند

بی تفاوت شدم و عین خیالم هم نیست

بوی نان می دهد آهم، شهدا می بینند

غافلم که همه ی عمر گره خورده به هم

تیر شیطان و نگاهم، شهدا می بینند

از خدا دور شدم، دور خودم می چرخم

مدتی گم شده راهم، شهدا می بینند

مدعی بودم و هستم که شهادت طلبم

با همین روی سیاهم، شهدا می بینند

آنقدر سر به هوا بود دلم، یادم رفت

می رود هفته و ماهم، شهدا می بینند...

به امید شهادت...

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّل فَرَجَهُم

                           ️️

دلم به وسعت دنیا گرفته آقا جان

ازاین زمانه از اینجاگرفته آقا جان

دلم هوای رخت را نموده مولایم

دلم بهانه دریا گرفته آقا جان

کجایی مطلع فجر و طلوع صبح سپید

دلم برای همین ها گرفته آقاجان

شبم بدون نگاهت شبی گرفته و تلخ

نگاه کن که شبم هم گرفته آقا جان

گوشه چشمی به من کنید اماما که دلم

در انتظار ظهورت گرفته آقا جان

نفسم از سینه در نمی آید

غم هجران تو آخر گرفته آقا جان

کجا جزیره خضر است من نمیدانم

دلم برای همان جا گرفته آقاجـــان !

شاعر :محدثه صبری

منبع:

http://motahar-4689.blogfa.com/post-424.aspx

همان‏طور که می‏دانید خداوند زمین‏هایی را روی زمین قرار داده که آنها را نسبت به مکان‏های دیگر برگزیده است؛ هم‏چون سرزمین مکه یا حرم امام حسین علیه السلام و دعا در آن مکان ها را به استجابت نزدیک تر گردانیده است. از جمله این مکان‏ها، مسجد جمکران است که نماز خواندن در آن ثواب نماز در بیت الله را دارد! این مسجد یکی از بناهای بزرگی است که به فرمان رهایی بخش انسان‏ها، حضرت حجه بن الحسن ارواحنا فداه در بیداری در این مرز و بوم بنا شده است.

نوشتاری که پیش رو دارید تاریخچه‏ی ساخت مسجد مقدس جمکران را با مراجعه به کتب معتبر شیعی بیان می‏کند تا محبان حجت بن الحسن علیه السلام با شور بیشتری رو به این مسجد آورده و مناجات با حق متعال و حجتش داشته باشند.

حکایت عجیب ساخت مسجد

روایت مشهوری که برای ساخت این مسجد می‏باشد، ( به اختصار) چنین می‌گوید (1) :

من شب سه شنبه، 17 ماه مبارک رمضان سال 373 ق در خانه خود خوابیده بودم که ناگاه جماعتی از مردم به در خانه من آمدند و مرا از خواب بیدار کردند و گفتند: «برخیز و مولای خود، مهدی علیه السلام را اجابت کن که تو را طلب نموده است.» آنها مرا به محلی که اکنون مسجد جمکران است آوردند؛ چون نیک نگاه کردم تختی دیدم که فرشی نیکو بر آن تخت گسترده شده، جوانی سی ساله بر آن تخت تکیه بر بالش کرده و پیرمردی هم نزد او نشسته است. آن پیر، خضر نبی علیه‌السلام بود که مرا امر به نشستن نمود. حضرت مهدی(عج)

علمای شیعه اتفاق نظر دارند که سال غیبت حضرت مهدی (عجل الله فرجه)، سال 329 هـجری قمری است. آنان بر این باورند که ایشان همچنان زنده است، تا زمانی که خداوند متعال اجازه ظهور به ایشان دهد. چنین باوری بر اساس احادیث و روایات نقل شده از نبی اکرم(صلی الله علیه و آله) و اهل بیت(علیهم السلام) است. روایاتی که پیش از رخ دادن غیبت و یا برخی از آنها صد سال و یا دویست سال قبل از ولادت حضرت مهدی(عجل الله فرجه) صادر شده است.

اما بیشتر دانشمندان اهل سنت اعتقاد به غیبت امام زمان(عجل الله فرجه) ندارند. و ما در این مقال برآنیم تا روایات ائمه اطهار(علیهم السلام) را بر اثبات غیبت حضرت مهدی(عجل الله فرجه) بیان نماییم.

امام علی(علیه السلام) فرمودند: مهدی دو غیبت دارد که یکی از آنها آن قدر طولانی می شود که بعضی از آنها می گویند، او مرده است و هیچ کس از مکان ایشان مطلع نمی شود.(1)

عبدالله ابن فضل هاشمی گفت: امام صادق(علیه السلام) فرمودند: مهدی حتماً غیبتی خواهد داشت که اهل هر باطلی در آن به شک خواهند افتاد.

حضرت امام مهدى(عجل الله تعالی فرجه الشریف) یگانه فرزند حضرت امام حسن عسكرى(علیه السلام) است كه در روز پانزدهم شعبان سال 255 هجرى قمرى در شهر سامرا چشم به دیدار جهان گشود. به خاطر شرایط خاص عصر امام مهدى (علیه السلام)، مردم - جز چند تن از خواص - حضرت را ندیده بودند. کار به این منوال گذشت، تا روز درگذشت امام یازدهم فرا رسید، یعنى روز هشتم ماه ربیع الاول سال 260 هجرى قمرى و آن حضرت با وجود دشمنان بسیار بر بالین حاضر شد.

من سزاوارترم

ابوالادیان می گوید: من در خدمت حضرت امام حسن عسکری(علیه السلام) بودم. نامه های آن حضرت را به شهرها می بردم. روزی ایشان من را طلب فرمود و چند نامه ای نوشت به مدائن، تا آن ها را برسانم. سپس امام فرمود: پس از پانزده روز، باز داخل سامرا خواهی  شد و صدای گریه و شیون از خانه من خواهی شنید، و در آن موقع مشغول غسل دادن من خواهند بود.

ابوالادیان به امام عرض می کند: ای سید من، هرگاه این واقعه دردناک روی  دهد، امامت با کیست؟ فرمود: هر که جواب نامه من را از تو طلب کند. ابوالادیان می گوید: دوباره پرسیدم علامت دیگری به من بفرما. امام فرمود: هرکه بر من نماز گزارد. ابوالادیان می گوید: باز هم علامت دیگری بگو تا بدانم. امام می گوید: هر که بگوید که در همیان چه چیز است؛ او امام شماست. ابوالادیان می گوید: مهابت و شکوه امام باعث شد که نتوانم چیز دیگری بپرسم. رفتم و نامه ها را رساندم و پس از پانزده روز برگشتم.

وقتی به در خانه امام رسیدم 

ابـوحـمـزه گـویـد: حـضـرت صـادق (ع ) را دیـدم کـه هـنـگـامـى کـه مـى خـواسـت از منزل بیرون رود لبانش را مى جنبانید و بر در خانه ایستاده بود، عرض کردم : من شما را دیـدم کـه هـنگامى که از منزل بیرون آمدى لبانت را مى جنباندى آیا چیزى گفتى ؟ فرمود: آرى هـمـانـا انـسان چون از منزل بیرون رود هنگامى که خواهد بیرون رود سه بار بگوید: (((اللّه کـبـر))) و سـه بـار بـگـویـد: (((بـاللّه خـرج و بـاللّه دخل و على اللّه توکل ))) (سپس گوید:) (((اللهم افتح لى فى وجهى هذا بخیر و اختم لى بـخـیـر وقـنـى شـر کـل دابة انت آخذ بناصیتها ان ربى على صراط مستقیم ))) پیوسته در ضـمـانـت خداى عزوجل مى باشد تا خداوند او را بجائى که بوده است برگرداند.